Radar – po raz pierwszy fal radiowych do detekcji obiektów metalowych użył w 1904 r. Christian Hülsmeyer, który zademonstrował możliwość wykrycia statku w gęstej mgle, wpływającego do portu. Zasięg urządzenia okazał się równy około 4 km, czyli był mniejszy niż widoczność okrętu w pogodny dzień. Do rozwoju prac nad radarem przyczyniły się tuż przed II wojną światową prace amerykańskich, francuskich, niemieckich, węgierskich oraz brytyjskich naukowców nad wytwarzaniem i odbiorem mikrofal. Wojna przyspieszyła zdecydowanie prace nad projektem. Opracowano wiele innowacyjnych rozwiązań umożliwiających skuteczniejszą detekcję obiektów. Pierwszy system obrony radarowej powstał na zamówienie rządu Wielkiej Brytanii tuż przed II wojną światową. Sieć stacjonarnych stacji nazwanych Home Chain zaczęto budować w roku 1935, a być może nawet rok wcześniej; urządzenia co najmniej początkowo działały z wykorzystaniem stosunkowo długich fal długości kilkunastu metrów.
Nylon – został wynaleziony 28 lutego 1935 roku przez Wallace’a Carothersa w E.I. du Pont de Nemours and Company w Wilmington w USA. Wiadomość o jego wynalezieniu podano do publicznej wiadomości w roku 1938 i w tym roku wprowadzono na rynek pierwsze produkty z nylonu: szczoteczkę do zębów z włosiem nylonowym oraz, co odbiło się większym echem, nylonowe pończochy w 1940 roku. Włókna nylonowe są obecnie używane do wytwarzania wielu rodzajów sztucznych tkanin, a nylon jako tworzywo sztuczne jest używany w wielu gałęziach przemysłu.
Penicylina – pierwszy raz fakt występowania substancji hamujących rozwój niektórych bakterii chorobotwórczych opisał w 1897 r. francuski lekarz wojskowy Ernest Duchesne w swojej rozprawie doktorskiej pt. „Antagonizm między pleśniami i mikrobami”. Odkrycie to nie zostało jednak przez nikogo rozwinięte, a sam odkrywca zmarł w 1912 r. na gruźlicę, która mogłaby być wyleczona, gdyby efektem badań Francuza było wyizolowanie składnika czynnego odpowiedzialnego za opisane zjawisko. Powtórnego odkrycia dokładnie tego samego zjawiska dokonał (jak głosi legenda – przypadkiem, gdyż w wyniku bałaganu w laboratorium, na resztkach pożywienia zaczęły wzrastać drobnoustroje) 28 września 1928 r. Alexander Fleming, jednak i jemu nie udało się wyizolować substancji czynnej, choć stwierdził, że jej skuteczne działanie ma miejsce nawet przy bardzo dużym rozcieńczeniu. W 1938 r. grupa trzech naukowców, w skład której obok Fleminga weszli Howard Walter Florey oraz Ernst Boris Chain, wyizolowała składnik czynny zakładając rok później pierwszą na świecie wytwórnię penicyliny. Za swoje odkrycie zostali oni uhonorowani w 1945 r. Nagrodą Nobla.
Mikrofalówka – W trakcie II wojny światowej zaczęto masowo wykorzystywać radary w celu wykrycia wroga, a to przede wszystkim w Wielkiej Brytanii. W roku 1940 tamtejsi naukowcy zrekonstruowali magnetron wnękowy (źródło fal), który umożliwił dokładniejsze działanie, a przede wszystkim zmniejszenie rozmiarów radaru. Dzięki temu było możliwe montowanie ich na pokładach statków i samolotów. W tym Brytyjczykom pomogli Amerykanie. Magnetrony na brytyjskiej licencji produkowane były w Massachusetts Institute of Technology i w firmie Raytheon w USA. Tam pracował również inżynier Percy Spencer, który w kieszeni swojego fartucha zawsze nosił baton czekoladowy. W roku 1945 ten baton się mu rozpuścił, kiedy stał przed włączonym magnetronem. Na Spencerze zrobiło to takie wrażenie, że zaczął podgrzewać i inne produkty, na przykład zrobił pierwszy popcorn. Jego badanie prowadziło do powstania pierwszej mikrofalówki.
Klej błyskawiczny – szybkoschnący klej „Super Glue“ był dziełem przypadku. Harry Coover wraz ze swoją grupą naukowców pracował w roku 1942 dla firmy Kodak Laboratories. Zespół starał się opracować przezroczysty plastik odpowiedni do produkcji celowników. W trakcie prao odkryto tzw. cyjanoakrylany, które potrafią szybko i silnie łączyć najróżniejsze powierzchnie. Nie były one jednak odpowiednie do produkcji celowników. Kiedy 9 lat później Coover szukał materiału do wyroby osłony kabiny myśliwca, cyjanoakrylany znów się pojawiły, jednak tym razem wiedział, że są świetnym klejem. W 1958 zaczęto go sprzedawać, w latach 70. spopularyzowano i do dziś cieszą się zainteresowaniem.
Taśma klejąca – Pomysł stworzenia taśmy klejącej należy do kobiety. Vesta Stoudt pracowała w zakładach Green River Ordinace w Dixton w Illinois, gdzie do jej obowiązków należało pakowanie amunicji do kartonów. Zauważyła, że przez sposób, w jaki są one zaklejane, żołnierzom musi być trudno je otwierać. Wpadła na pomysł, że mogłyby być one zabezpieczane za pomocą wodoodpornej taśmy klejącej. Gdy poszła podzielić się pomysłem ze swoim szefem, nie odniosło to oczekiwanego skutku. Dlatego 10 lutego 1943 roku, zdecydowała się napisać list do prezydenta Franklina D. Roosvelta. On docenił jej ideę i list przesłał do Biura Informacji Wojennej, który zapewnił produkcję taśmy. Od tamtego czasu do dziś, taśma ma w armii wszechstronne zastosowanie. Może służyć do naprawy butów i zderzaka jeepa.
Poliuretan – materiał, z którym chyba każdy z nas ma styczność każdego dnia. Poliuretan to tworzywo, które powstaje z połączenia poliolu z izocyjanianem. Wykorzystuje się go szeroko m.in. przy produkcji ubrań, ale też doskonale znamy poliuretanowe gąbki do mycia naczyń. Poliuretan został wynaleziony przez Otto Bayera i jego współpracowników w 1937 roku w fabryce w Leverkusen. W czasie II wojny światowej materiał wykorzystywany był także jako część poszycia samolotów.
Kugelpancer (z niemieckiego „kulisty czołg”) – nazwa, jaką określa się opancerzony wóz bojowy z czasów II wojny światowej. Jest to konstrukcja dosyć tajemnicza – nie ma żadnych informacji o tym, że była wykorzystywana w praktyce. W posiadanie jedynego zachowanego do dziś egzemplarza Kugelpanzer wszedł Związek Radziecki. Być może był to jeden z niewielu prototypów, a dalszy rozwój zaniechano. Kugelpanzer mieści jedną osobę, ma około 150 centymetrów szerokości i 170 centymetrów wysokości. Kierowca obserwował otoczenie przez niewielki wizjer, siedząc na siodełku, otoczony 5 milimetrami blachy. Najpewniej Kugelpanzer mógł służyć jako wóz rozpoznania.
Celownik noktowizyjny – celownik ZG 1229 Vampir po raz pierwszy w historii umożliwił żołnierzom celowanie do wrogów w całkowitej ciemności. Prace nad noktowizją sięgają lat 20. XX wieku, ale w praktycznej formie zostały po raz pierwszy użyte przez Trzecią Rzeszę. Najpierw do obserwacji transportu, a później – właśnie w formie celowników noktowizyjnych – jako dodatek do dział przeciwlotniczych, a w końcu także wyposażenie piechoty. ZG 1229 Vampir składa się z celownika i lampy emitującej światło podczerwone i waży 2,3 kilograma.
Kanister – najpopularniejszy kształt kanistra, jaki znany jest na całym świecie, został zaprojektowany w Trzeciej Rzeszy w 1937 roku. Jego projekt brał pod uwagę bardzo wiele czynników. Wehrmacht stwierdził, że żołnierz powinien być w stanie przewieźć dwa pełne lub cztery puste kontenery, dlatego właśnie zamontowano potrójne uchwyty. Aby osiągnąć wymaganą prędkość napełniania i opróżniania, został wyposażony w duży wlew. Prostokątny kształt umożliwia łatwe układanie wielu kanistrów. Wspawany szew usztywniał pojemnik i chronił przed uszkodzeniem przy uderzeniu. Dodatkowo, powłoka farby wewnątrz, chroni przed korozją.
