Mikołaj Kopernik – twórca jednolitej i syntetycznej teorii systemu heliocentrycznego. Urodził się w Toruniu w rodzinie kupieckiej. Po śmierci ojca, opiekę nad rodziną objął zamożny wuj, biskup Łukasz Watzenrod. Jesienią 1491 roku, 18 letni Mikołaj wraz z bratem Andrzejem rozpoczął studia na wydziale sztuk wyzwolonych Uniwersytetu Krakowskiego. Uczęszczał tam na różnorodne wykłady: z gramatyki, z retoryki, z poetyki, ale również na wykłady o treściach matematyczno-astronomicznych. Możliwe że właśnie wtedy w jego umyśle zrodziła się koncepcja teorii budowy świata odmienna od obowiązującej. Po przyjęciu w 1496 roku niższych święceń kapłańskich, wyjechał do Bolonii na trzy lata, aby studiować prawo kanoniczne, mające przysposobić go do administrowania dobrami kościelnymi. Studiów jurystycznych nie ukończył. 31 maja 1503 roku doktoryzował się z prawa kanonicznego w Ferrarze. Po powrocie do Polski zamieszkał w Lidzbarku Warmińskim, a w roku 1510 osiedlił się na stałe we Fromborku, gdzie został mianowany kanonikiem. Przez jakiś czas pracował jako lekarz, a w wolnym czasie zajmował się astronomią. Jako kanonik warmiński piastujący różne stanowiska w administracji biskupstwa zajmował się również sprawami związanymi z obronnością Olsztyna. Prawdopodobnie to wówczas (w czasie wojny polsko-krzyżackiej), około roku 1516, powstała dzięki niemu pierwsza kanapka. W oblężonym zamku Kopernik stanął przed problemem choroby przewodu pokarmowego u załogi zamku. Okazało się, że przyczyną jest spożywanie chleba, a raczej to jak go jedzono. Twardy, z grubo zmielonej mąki chleb, często lądował na ziemi. Ludzie podnosili go, otrząsali i dalej zjadali, połykając przy okazji całą masę brudu. Lekarz-astronom wpadł wówczas na pomysł, żeby powierzchnię chleba posmarować masłem, tak aby łatwo było zauważyć ewentualne zabrudzenia, a w razie potrzeby brud wraz z ochronną warstwą usunąć z kromki. Jego największym osiągnięciem było opracowanie heliocentrycznego modelu Układu Słonecznego, według którego Słońce znajduje się w centrum, Ziemia jest planetą i podobnie jak pozostałe planety obiega Słońce po orbicie kolistej. Jego dzieło wydrukowane zostało w 1543 roku w Norymberdze, w ilości około 1000 egzemplarzy, pod tytułem: „De revolutionibus orbium coelestium” (O obrotach sfer niebieskich).
Albert Einstein – fizyk, twórca teorii względności, jeden z twórców teorii kwantów i fizyki statystycznej (1879 – 1955). Urodził się w Ulm (Niemcy) w rodzinie żydowskiej, studiował w szkole politechnicznej w Zurychu. Pracując na podrzędnym stanowisku w federalnym biurze patentowym w Bernie, w 1905 roku opublikował pracę zawierającą podstawowe idee szczególnej teorii względności. W tym samym roku opublikował wyniki prac nad ruchami Browna, korpuskularną teorią światła i zależnością pomiędzy masą i energią (Einsteina wzór: E = mc²). Prace te przyniosły mu duże uznanie; od 1909 roku był profesorem uniwersytetu w Zurychu. W roku 1914 przeniósł się do Berlina, gdzie został dyrektorem specjalnie utworzonego Instytutu Fizyki. Podczas pobytu w Berlinie pracował nad relatywistyczną teorią grawitacji, poddając gruntownej analizie (po raz pierwszy od czasów Izaaca Newtona) prawa grawitacji. W 1916 roku opublikował wyniki badań, tworząc ogólną teorię względności. W tym czasie rozwinął także kwantową teorię promieniowania.
Pierwsza lampa naftowa została zaprojektowana w roku 1853 przez polskiego farmaceutę i przedsiębiorcę Ignacego Łukasiewicza. W sumie, jako źródło światła „królowała” w niemal każdym domu sporo ponad sześćdziesiąt lat. Zanim jednak do tego doszło, trzeba było znaleźć paliwo wydajniejsze i tańsze niż dotychczas stosowane różne gatunki olejów i ich mieszanin. To właśnie wspomniany już Łukasiewicz i Jan Zeh, dokonali tego we lwowskiej aptece „Pod gwiazdą”, destylując surową ropę naftową. Uzyskali bezbarwny płyn, który jak się okazało, palił się bardzo jasnym i nie dymiącym płomieniem. Łukasiewicz wyciągnął z tego wniosek, że płynu tego można by użyć do oświetlania pomieszczeń. Nafta – bo tak został nazwany ten płyn – była kilkukrotnie bardziej wydajna od zwykłych świec, a znacznie tańsza od olejów i oświetlenia gazowego. Do powszechnego użytku weszła jednak dopiero w latach 1860-1865.
Rentgen Wilhelm – niemiecki fizyk, odkrywca promieni X (1845 – 1923). Mimo początkowych kłopotów ukończył Politechnikę w Zurychu. Po uzyskaniu doktoratu pracował na kilku uniwersytetach, aż w końcu został profesorem fizyki i dyrektorem Instytutu Fizyki uniwersytetu w Würzburgu. Tam właśnie w roku 1895 dokonał odkrycia, które przyniosło mu sławę. Co prawda, wcześniej przed nim zjawisko to zaobserwowało kilku uczonych m.in: William Crookes czy Philip Lenard, dopiero jednak Rentgen zwrócił baczniejszą uwagę na powstały efekt. Otóż podczas eksperymentów z elektrycznością w lampie katodowej (tak dawniej nazywano lampę elektronową) zauważył, że w trakcie przepływu przez nią prądu, będący opodal ekran pokryty platynocyjankiem baru zaczyna fluoryzować. Wywnioskował, że z lampy przechodzi jakaś nieznana forma energii. Kolejne eksperymenty wykazały, że energia ta, choć jest niewidoczna, powoduje powstawanie obrazów na materiale światłoczułym.Z powodu ich tajemniczej natury, nazwał owe promienie promieniami „X”.
Maria Skłodowska – Curie – Polska pionierka fizyki jądrowej (1867 – 1934). W 1893 roku uzyskała stopień naukowy z fizyki (osiągając maksimum punktów podczas egzaminów), a rok później z matematyki. W czasie studiów spotkała Piotra Curie, którego poślubiła 25 lipca 1895 roku. Oddanie Marii Skłodowskiej-Curie nauce było tak całkowite, że przed ślubem poprosiła przyjaciółkę o wybranie sukni ślubnej, która byłaby „praktyczna i ciemna, abym mogła ją później nosić w laboratorium”. Piotr przyłączył się do prowadzonych przez nią badań i 20 kwietnia 1902 roku wspólnie wyizolowali w swym paryskim laboratorium rad. W celu uzyskania 1 grama nowego pierwiastka przetworzyli 8 ton blendy smolistej. Wcześniej uczona wykryła inny pierwiastek, który nazwała polonem, od nazwy jej rodzinnego kraju, Polski. Do niej należy również termin: radioaktywny.
