Piorunochron – urządzenie chroniące budynki przed uderzeniem pioruna. Zadaniem piorunochronu jest przez odprowadzenie do ziemi prądu wyładowania o natężeniu rzędu do kilkunastu tysięcy amperów. Najprostszy piorunochron to zaostrzony żelazny pręt, ustawiony pionowo w najwyższym punkcie zabezpieczanego obiektu, połączony z ziemią przewodem o znacznym przekroju poprzecznym (co najmniej 50 mm kwadratowych). W wyniku swych badań nad elektrycznością atmosferyczną w latach 1746-1752 i stwierdzenia elektrycznej natury pioruna, amerykański uczony i mąż stanu Beniamin Franklin, zaczął instalować w Filadelfii pierwsze piorunochrony własnego pomysłu w czerwcu lub lipcu 1752 roku, a we wrześniu wyposażył w piorunochron własny dom (w 1782 roku liczba piorunochronów w Filadelfii przekroczyła 400).
W Londynie pierwszy piorunochron zainstalował na swym domu William Watson w 1762 roku.
Znieczulenie – kontrolowane, całkowite zniesienie bólu, świadomości i odruchów obronnych osoby znieczulanej. Historia znieczulenia jest chyba równie stara, jak historia rodzaju ludzkiego. Pierwszy zapis dotyczący znieczulenia ogólnego znaleźć można w Biblii, w księgach Starego Testamentu: „…wtedy Bóg spuścił na człowieka wielki sen i wyjął mu żebro…”. Już w starożytności dokonywano niejednokrotnie bardzo skomplikowanych operacji. Pierwszy dokładny opis przeszczepu skóry, znaleziony w Indiach liczy sobie 2500 lat. Do odtworzenia nosa użyto wówczas płata skóry pobranego z nogi. Inni ówcześni lekarze do tego celu stosowali skórę z ramienia. „Materiał” do operacji pobierano zwykle od niewolników… Egipscy chirurdzy z kolei „specjalizowali” się w operacjach głowy, włącznie z trepanacją (otwarciem) czaszki. W Indiach z pewnością już 2000 tysiące lat temu borowano zęby.
Poligraf – zwany potocznie „wykrywaczem kłamstw”. Jesteśmy jedynymi na Ziemi (oprócz małp o najlepiej rozwiniętych mózgach) osobnikami, które potrafią łgać w sposób świadomy. Na przestrzeni dziejów opracowano wiele sposobów wykrywania kłamstwa. Pierwszą „naukową” metodę wykrywania kłamstw opracowali Chińczycy już 1000 lat p.n.e.. Była to tzw. próba ryżowa. Podejrzany miał przez określony czas żuć garstkę ryżu. Jeżeli po tym czasie wypluty ryż pozostawał suchy – uznawano go za winnego… Dzisiaj o tym, czy dana osoba kłamie, można wnioskować na podstawie obserwacji ruchów jej oczu, tonu głosu, gestykulacji i innych komunikatów niewerbalnych. Znane są również programy komputerowe, które na podstawie analizy głosu badają prawdomówność danej osoby. Są to jednak metody niemiarodajne, stąd próby poszukiwania takich sposobów, które pozwalają z dużą dozą pewności stwierdzić, że to co mówi dana osoba jest wiarygodne.
ENIAC (od ang. Electronic Numerical Integrator And Computer – Elektroniczny, Numeryczny Integrator i Komputer) – komputer skonstruowany w latach 1943–1945 przez J.P. Eckerta i J.W. Mauchly’ego na Uniwersytecie Pensylwanii w USA. Zaprzestano jego używania w 1955 r. Do roku 1975 uważany był za pierwszy elektroniczny komputer na świecie, jednak teraz o miano to ubiegają się również – po odtajnieniu danych brytyjskich – maszyny Colossus oraz niemieckie Konrada Zusego. Do miana pierwszego elektronicznego komputera na świecie pretenduje także komputer ABC (od ang. Atanasoff-Berry Computer), zbudowany w Iowa State University na wydziale Computer Science przez Johna Vincenta Atanasoffa i Clifforda Berry’ego w latach 1937–1942. ENIAC był bardzo innowacyjny: posiadał właściwość przetwarzania równoległego oraz oddzielne funkcjonalnie moduły jednostki arytmetycznej i pamięci. Mauchly i Eckert opatentowali tę konstrukcję, sprzedając prawa patentowe firmie Sperry Rand. Firma ta zaczęła domagać się opłat licencyjnych od innych firm, co doprowadziło do wytoczenia procesu przez Honeywell w celu podważenia patentu. Po wieloletnim procesie sądowym, w październiku 1973 roku, sędzia federalny Earl R. Larson podjął decyzję unieważniającą patent ENIAC-a, uznając że zapożyczał on rozwiązania z wcześniejszego projektu komputera ABC Johna Vincenta Atanasoffa. ENIAC zajmował powierzchnię ok. 140 metrów kwadratowych. Nie miał pamięci operacyjnej i początkowo programowany był przez przełączanie wtyków kablowych, natomiast później za pomocą kart perforowanych.
Nazwa urządzenia PenDrive – z angielskiego pen – pióro + drive – napęd. Dotyczy wszystkich typów pamięci USB (rozpowszechniła się również w Polsce), najprawdopodobniej ze względu na skojarzenia – pochodzi od wyglądu przypominającego najczęściej krótki długopis z skuwką. Historia powstania popularnego „pędraka” sięga lat 70-tych XX wieku. Już wtedy w Japonii, dr Fujio Masuoka zatrudniony w firmie Toshiba skonstruował (i opatentował) pierwsze na świecie pamięci typu flash. Początkowo wynalazek był traktowany raczej jako ciekawostka, dodatkową zaporą w rozpowszechnianiu się nowinki była bardzo wysoka cena produkcji. Dyski oparte na tej pamięci były montowane głównie tam, gdzie konieczna była wysoka odporność mechaniczna. Dopiero powstanie uniwersalnej magistrali szeregowej (Universal Serial Bus), czyli popularnego USB spowodowało, że w roku 1999 pojawił się pierwszy dysk oparty na pamięci flash i podłączany do komputera za pomocą USB. Rok później, do sprzedaży zostały wprowadzone pierwsze pendrive. Ich premiera odbyła się 15 grudnia 2000 roku. Pierwsze tego typu urządzenia zostały wprowadzone na rynek przez amerykańskie firmy IBM i Trek Technology. Początkowo ich pojemność była (patrząc z dzisiejszego punktu widzenia) bardzo mała i sięgała pojemności zaledwie kilku dyskietek – 8 MB. Pierwsze modele zwykle wyposażone były w charakterystyczny przełącznik blokady zapisu i kasowania podobnie jak w dyskietkach. Do spopularyzowania pendrive’a przyczynił się (wraz z dwoma innymi) Dov Moran, izraelski inżynier, przedsiębiorca, wynalazca.
